Η Έρη Παπαγαλάνη μιλάει στο melwdos για το ξεκίνημα της σαν ηθοποιός και για τους στόχους της.
– Πως ξεκίνησε ο δρόμος της ηθοποιίας για εσένα;
Νομίζω προέκυψε από την ανάγκη μου να ωραιοποιώ την ζωή κ τις συνθήκες της. Τους ανθρώπους, τα πάντα, ακόμα κ τον πόνο. Το θέατρο για εμένα είναι ένα παράλληλο σύμπαν που μου επιτρέπει να ζω κ να νιώθω ελεύθερα χωρίς καμία αίσθηση φόβου, κριτικής, συγκράτησης. Γεύεσαι όλο το φάσμα των ανθρώπινων συναισθημάτων προστατευμένος. Δεν μπορώ να σκεφτώ κάτι ανώτερο από αυτό.
– Ποιος είναι ο χαρακτήρας που ενσαρκώνεις και ποιοι είναι οι στόχοι του;
Ενσαρκώνω την Αμάλ. Απόρροια πολέμου ο “θάνατος”. Απόρροια ζωής ο “έρωτας”. Η Αμάλ γυρίζει την πλάτη της στο καθεστώς του πολέμου κ της φρίκης. Επιζητά την ζωή κ την ελευθερία μέσα από την αγάπη, την συνύπαρξη. Άλλοτε τα καταφέρνει κι άλλοτε όχι. Μα ποτέ δεν παύει να ελπίζει σε αυτή την “ένωση”. Η δίψα της για αυτή την “ένωση” είναι που τις δίνει την δύναμη να προχωρά, να διεκδικεί, να ζει.
– Τι σημαίνει για σένα η παράσταση αυτή;
Η παράσταση αυτή είναι ένα ηχηρό “φτάνει πια”. Σε όλες τις στερεότυπες αντιλήψεις που χωρίζουνε τον κόσμο κ θέτουν όρια, όχι μόνο “πολιτικοθρησκευτικά” αλλά κ όρια στις ψυχές των ανθρώπων.
Ένα μήνυμα προς όλα τα μήκη κ τα πλάτη αυτού του κόσμου για “ένωση” “αντίσταση” κ “ανθρωπιά”.
– Πες μας έναν ρόλο που θα ήθελες να παίξεις οπωσδήποτε κάποια στιγμή στο μέλλον.
Τι να πρώτο θελήσω!!! Θα γυρίσω λοιπόν στα χρόνια της σχολής και θα θυμηθώ τους αγαπημένους μου ρόλους που παραμένουν το ίδιο ποθητοί. Την Κριστίν απο το “Πένθος ταιριάζει στην Ηλέκτρα” του Ο’Νηλ
Την Νάστενκα από τις “Λευκές Νύχτες” του Ντοστογέφσκι
– Πες μας την αγαπημένη σου ατάκα του ρόλου σου.
“Τον βλέπω αυτόν με την καρδιά μου όχι με τα μάτια μου και ποτέ δεν αγάπησα κάποιον τόσο πολύ”
Τουλάχιστον αν κάνει λάθος η καρδιά έχεις ένα άλλοθι στα μάτια όμως.. κι είναι οδυνηρό να μην υπάρχει ένα άλλοθι σε αυτό το αναπάντητο γιατί.
