Ο Γιώργος Δεδούσης μας μιλά για το καινούριο του τραγούδι καθώς για το έναυσμα της μουσικής του και την διδασκαλεία του σε Ωδείο.
«…Χρειάζεται υπομονή, επιμονή και συστηματική προσπάθεια για να φτάσει ένα τραγούδι στα αυτιά των ακροατών…» μας λέει ο Γιώργος Δεδούσης και χαιρόμαστε που έχουμε απέναντί μας ένα νέο τραγουδοποιό, που δεν τον ενδιαφέρει να μπει στο «τρενάκι» της εφήμερης δημοσιότητας, ξέρει που πατάει, κατέχει αυτό που κάνει και με την παιδεία του, το ταλέντο και το κέφι του σίγουρα μπορεί να δώσει το καλύτερο παράδειγμα στους μικρούς μαθητές του, στο Ωδείο που διδάσκει. «Έλα πάρε με αγκαλιά», μας τραγούδησε πριν μερικούς μήνες, ενώ πρόσφατα μας μίλησε για «Όνειρα κλεμμένα» … Αξίζει να τον γνωρίσουμε …
– Με το καινούριο σου τραγούδι «Όνειρα κλεμμένα» μας συστήνεις μια άλλη καλλιτεχνική σου πλευρά, σε σχέση με το πρώτο digital single “Έλα πάρε με αγκαλιά” που είχες κυκλοφορήσει πέρσι το καλοκαίρι. Μίλησέ μας γι’ αυτό …
Το «Όνειρα κλεμμένα» μιλάει για τις καταστάσεις που φτάνουν στο τέλος τους, είτε αυτό έρχεται φυσικά, είτε βεβιασμένα. Ποιος όμως ορίζει πότε κάτι τελειώνει; Θα υπάρχει πάντα κάποιος που δεν το συμμερίζεται. Καλείται, όμως, να το αποδεχτεί, σβήνοντας όνειρα αλλά κι ανθρώπους με ένα «τέλος» – άσχετα αν δεν είναι δικό του. Η μουσική γράφτηκε ταυτόχρονα με τους στίχους για να έχει ενεργό ρόλο στην εναλλαγή συναισθημάτων μιας τέτοιας κατάστασης. Θέλησα να στήσω ένα μουσικό «σκηνικό», όπου οι ηχητικές «εικόνες» θα συνδιαλέγονταν με την ιστορία. Κάπως έτσι λοιπόν γεννήθηκε το «Όνειρα κλεμμένα», ένα πιο εσωστρεφές τραγούδι στιχουργικά και μουσικά, σε σχέση με το «Έλα πάρε με αγκαλιά».
– «Όνειρα κλεμμένα» … εσύ έχεις νιώσει ποτέ να «κλέβουν» τα όνειρά σου;
Τα όνειρα που κάνει ο καθένας μας για τον εαυτό του πιστεύω ότι δεν μπορούν να κλαπούν. Αν το θέλεις αρκετά, θα βρεις τρόπο να τα πραγματοποιήσεις ή, εν πάση περιπτώσει, να το προσπαθήσεις κι όπου φτάσει. Όταν όμως αυτά τα όνειρα είναι κοινά, με ένα σύντροφο, με ένα φίλο ή και σε κοινωνικό επίπεδο, ναι, μπορεί να «κλαπούν» – και, υπό αυτή την έννοια, έχει συμβεί και σε μένα. Το σημαντικό σε κάθε περίπτωση είναι να προσπαθείς να κάνεις καινούρια, πιθανόν με καινούριους συνοδοιπόρους, διαμορφώνοντας παράλληλα και τις κατάλληλες συνθήκες.
– Υπήρχε κάποιο έναυσμα για να αρχίσεις να ασχολείσαι με τη μουσική;
Στο σπίτι μου έπαιζε συνέχεια μουσική και υπήρχε μεγάλη συλλογή από δίσκους. Στο δημοτικό, ξεκίνησα μαθήματα πιάνου σε ωδείο και… κάπου εκεί «κόλλησα»! Ξυπνούσα μες στη νύχτα να πιω νερό και πολλές φορές κατέληγα να παίζω στο πιάνο! Μετά ήρθε το τραγούδι, η κιθάρα, η σύνθεση…
– Για ποιο λόγο επιλέγεις την κυκλοφορία των digital singles από την έκδοση μιας πιο ολοκληρωμένης δισκογραφικής δουλειάς;
Τα digital singles είναι μια κοινή επιλογή που έγινε μαζί με τους ανθρώπους στη δισκογραφική που συνεργάζομαι, την MLK. Αποφασίσαμε να εκδώσουμε μεμονωμένα κάποια κομμάτια, ώστε να γνωριστούμε με τον κόσμο με αργά, αλλά σταθερά βήματα. Φυσικά, απώτερος σκοπός είναι μια δισκογραφική δουλειά σε μορφή album.
– Πιστεύεις ότι ένα καλό τραγούδι βρίσκει τον τρόπο να φθάσει στο κοινό ή θεωρείς ότι με τις απίστευτες ταχύτητες που λειτουργεί πλέον η ροή πληροφοριών στο διαδίκτυο (μια που πλέον είναι και το βασικό μέσο) μπορεί να χαθεί;
Η ανάδειξη μιας συγκεκριμένης πληροφορίας σε προκαθορισμένο χρόνο είναι δύσκολη στις μέρες μας ακόμα και σε δομημένα συστήματα, πόσο μάλλον στο διαδίκτυο. Για παράδειγμα, στο YouTube υπάρχουν τόσα τραγούδια και μουσικές που χρειάζεται να ξέρεις ακριβώς τι ψάχνεις ώστε να το βρεις. Εκείνα που πιθανόν ανακαλύφθηκαν τυχαία μάλλον είναι απλά οι εξαιρέσεις που επιβεβαιώνουν τον κανόνα. Χρειάζεται λοιπόν υπομονή, επιμονή και συστηματική προσπάθεια για να φτάσει ένα τραγούδι στα αυτιά των ακροατών.
– Πώς βλέπεις την κατάσταση που επικρατεί στα ραδιόφωνα σήμερα; Καταφέρνει ένας νέος καλλιτέχνης να βρει το βήμα για να ακουστεί η δουλειά του;
Όταν κυκλοφόρησε το «Έλα πάρε με αγκαλιά», πήρα την πρωτοβουλία να γράψω μερικά cd για να τα μοιράσω σε κάποιους σταθμούς που ακούω συχνά. Υπήρξαν λοιπόν περιπτώσεις που, αντί για γραμματεία ή κάτι παρόμοιο, βρέθηκα μπροστά σε security και πόρτες ασφαλείας που μου θύμισαν αεροδρόμιο… Όπως και να έχει, πιστεύω πως το βήμα για να ακουστεί η δουλειά σου δεν ξεκινάει από εκεί. Το βήμα είναι η σκηνή – η οποιαδήποτε σκηνή. Όταν θέλεις να ακουστούν αυτά που έχεις να πεις, παίζεις όπου μπορείς.
– Όταν παίζεις τη μουσική σου, προτιμάς τις μουσικές σκηνές ή μικρότερους χώρους που πιθανώς δεν έχουν τη μεγάλη σκηνή, αλλά μπορεί να δημιουργηθεί μια άλλη «σχέση» με το κοινό που παρακολουθεί;
Δεν προτιμώ κάποιο από τα δύο. Το καθένα έχει τη δική του ομορφιά. Το όλο θέμα είναι η επικοινωνία. Στη μικρή μουσική σκηνή λειτουργεί περισσότερο η αμεσότητα, ενώ σε μια μεγάλη σκηνή, η ψυχολογία της μάζας. Και στα δύο μπορούν να καλλιεργηθούν οι συνθήκες για να δημιουργηθεί η «σχέση» μεταξύ του κοινού και των μουσικών.
– Πού θα σε δούμε το επόμενο διάστημα;
Στις 27 Μαΐου, Παρασκευή, θα παίξουμε σε ένα πολύ όμορφο χώρο, το «Θέσις 7» στο Μοναστηράκι, στον οποίο θα εμφανιστούμε μαζί με την καλή μου φίλη και τραγουδίστρια, Λόλα Γιαννοπούλου. Αυτό τον καιρό κανονίζουμε και άλλες εμφανίσεις, τόσο εντός όσο και εκτός Αθηνών, τις οποίες θα τις βρείτε στη σελίδα μου στο faceboook.
– Διδάσκεις σε Ωδείο και συναναστρέφεσαι καθημερινά με μικρά παιδιά … Ολοκληρώνοντας αυτή τη συνέντευξη θα ήθελα να απευθυνθείς σ’ αυτά τα παιδιά και να τους πεις κάτι που θα ήθελες να μείνει στην καρδιά και στο μυαλό τους …
Σε όλους τους μαθητές μου θα επαναλάβω εδώ αυτό που λέω και σε κάθε ευκαιρία στο μάθημα: «Προσπαθήστε για το καλύτερο που μπορείτε και στοχεύστε ψηλά, στα πιο μεγάλα όνειρά σας!»
Σ΄ευχαριστούμε πολύ!!!!
Εγώ ευχαριστώ για τη φιλοξενία!
