Παλιός φίλος, από τα πρώτα γυμνασιακά χρόνια, μου έστειλε πριν από λίγες μέρες ένα συγκλονιστικό βίντεο που δείχνει με τον πιο περίτρανο τρόπο τη δύναμη και την επιρροή που μπορεί να έχει η μουσική πάνω μας.
Στην περιοχή Cateura της Παραγουάης μια ολόκληρη ανθρώπινη κοινωνία ζει μέσα σε μια χωματερή -και βιοπορίζεται από αυτήν- ανακυκλώνοντας ό,τι χρήσιμο υλικό μπορεί να βρεθεί στα σκουπίδια και πουλώντας το, στη συνέχεια. Χάρη στην πρωτοβουλία ενός εμπνευσμένου δάσκαλου μουσικής, τα παιδιά, με τη βοήθεια των μεγάλων, άρχισαν να κατασκευάζουν μουσικά όργανα με υλικά της χωματερής και στη συνέχεια έμαθαν να παίζουν μουσική. Το αποτέλεσμα, απόλυτα μαγικό. Η μουσική και η αγάπη της μουσικής άλλαξε τη ζωή αυτών των παιδιών που ζουν κάτω από άθλιες συνθήκες φτώχειας, βρώμας και δυσωδίας και την πήγε αλλού, εκεί που η ζωή έχει φτερά, δύναμη και ομορφιά.
Όπως λέει η δεκατριάχρονη Ada Maribel στο βίντεο, επιδεικνύοντας το φτιαγμένο από σκουπίδια βιολί της, «όταν ακούω τον ήχο ενός βιολιού, αισθάνομαι πεταλούδες στο στομάχι μου. Είναι ένα συναίσθημα που δεν ξέρω πώς να το εξηγήσω» και πιο πέρα προσθέτει μια άλλη «η ζωή μου δεν θα είχε αξία χωρίς τη μουσική». Απίστευτα πράγματα! Απ’ ό,τι φαίνεται, πάντα με τη στήριξη του δάσκαλου, τα παιδιά προχώρησαν, οργανώθηκαν, και έφτιαξαν μιαν ορχήστρα, που την ονόμασαν «Ανακυκλωμένη Ορχήστρα», δίνοντας μάλιστα συναυλίες στην περιοχή τους – και, ίσως, παραπέρα.
Παραδείγματα της χαράς και της δύναμης της μουσικής υπάρχουν πολλά και δεν περιορίζονται στο παραπάνω. Πολύ αγαπημένη φίλη, μου έστειλε πριν από καιρό αυτό το απίστευτο βίντεο. Ο επτάχρονος(!) ιδιοφυής Edward Yudenich, από το Ουζμπεκιστάν, διευθύνει συμφωνική ορχήστρα που παίζει την εισαγωγή στη Νυχτερίδα του Γιόχαν Στράους. Δείτε με τι αφοσίωση, σοβαρότητα και αποτελεσματικότητα, ο μπόμπιρας αυτός διευθύνει -ναι, διευθύνει!- την ορχήστρα. Η χαρά ξεχειλίζει από το ξανθό μουτράκι του, από την ορχήστρα και, βέβαια, από το κοινό.
Σε μιαν Ευρώπη όπου το «θαύμα» της ανάπτυξης όπως τη γνωρίσαμε τελειώνει, σε μιαν Ευρώπη που παραπαίει και ταλανίζεται χωρίς πυξίδα, η ανάγκη της μουσικής γίνεται όλο και πιο σημαντική. Μουσικοί, ανταποκρινόμενοι στην ανάγκη αυτή, προχωρούν, όλο και συχνότερα, σε αυτοσχέδιες εμφανίσεις ορχηστρών, με μορφή χάπενινγκ, σε δρόμους, πλατείες, και σιδηροδρομικούς σταθμούς, σκορπίζοντας χαρά σε μικρούς και σε μεγάλους. Εδώ στον σταθμό της Κοπεγχάγης και εδώ στην κεντρική πλατεία της μικρής πόλης Sabadell της Καταλονίας στην Ισπανία. Να αναφέρω βέβαια και τα αντίστοιχα χάπενινγκ της δικής μας Λυρικής Σκηνής, με το Λυρικό Λεωφορείο στους κεντρικούς δρόμους της Αθήνας, και την παράσταση στη Βαρβάκειο Αγορά.
Γι’ αυτό σας λέω, βάλτε τη μουσική στη ζωή σας. Τώρα μάλιστα που ξεκινά ο Αύγουστος, ο μήνας των διακοπών, είναι η καλύτερη ευκαιρία. Δεν έχει σημασία αν είστε στην εξοχή, δίπλα στη θάλασσα, ή αν είστε στην πόλη. Δια-κόψετε λοιπόν και ξεφύγετε από την απίστευτη μιζέρια που μας τριγυρίζει, από τα νέα μέτρα που δεν θα παρθούν και που όλο παίρνονται, από τη θλιβερή κυριαρχία των αριθμών, στους οποίους οι κυβερνώντες θέλουν να μας πείσουν ότι περιορίζεται η ζωή. Αν βάλουμε τη μουσική στη ζωή μας, δεν θα γίνουμε πλουσιότεροι οικονομικά, θα γίνουμε όμως πλουσιότεροι ως άνθρωποι και ως πολίτες. Δεν έχει σημασία αν αυτή η μουσική θα είναι ο Μπετόβεν, το κελάηδισμα ενός πουλιού που καλωσορίζει τη νέα μέρα που ξημερώνει, το πάφλασμα των κυμάτων τη νύχτα ή «το ροκ του μέλλοντός μας». Η μουσική είναι μία και είναι παντού. Αρκεί εμείς να την ακούμε.
Προς το τέλος του βίντεο, βλέπουμε τον δάσκαλο να λέει ότι «οι άνθρωποι συνειδητοποιούμε πως δεν πρέπει να πετάμε στα σκουπίδια ό,τι να ‘ναι». Και συνεχίζει, «…και ούτε, βέβαια, πρέπει να πετάμε τους ανθρώπους». Αφιερωμένο (εξαιρετικά) στους πολιτικούς μας…
Πηγή: www.protagon.gr
