«… Και οι ‘Ελληνες είμαστε σήμερα μετανάστες … Ψυχικοί. ‘Εδιωξαν την κανονική ψυχή μας …». Ο Χαλκιδέος τραγουδοποιός Νάσος Ματράκας, ο οποίος κινείται στην ανεξάρτητη μουσική σκηνή εδώ και πολλά χρόνια, δεν μασάει τα λόγια του …
Με αφορμή την κυκλοφορία του νέου του τραγουδιού «Το Blues του Καταυλισμού», προάγγελο της τρίτης προσωπικής δισκογραφικής του δουλειάς (μετά τον “Ξανθομάλλη ήλιο” και το “Hellas as Hell”), μιλάει στον Melwdo με τον πάντα άμεσο και αιχμηρό του λόγο, δίνοντας για άλλη μια φορά πολύ … τροφή για σκέψη!
– …’Το Blues του καταυλισμού’.. Ένα τραγούδι για τους μετανάστες. Ποια εσωτερική ανάγκη σε οδήγησε να ασχοληθείς μουσικά με αυτό το τόσο επίκαιρο, μα και τόσο ευαίσθητο θέμα;
Πως να μην ασχοληθείς. Και στην Ελλάδα έγινε κάτι ανάλογο. Με βομβαρδισμό Μιντιακό, Τηλεοπτικό τόσα χρόνια! Κανονικά δηλαδή και οι ‘Ελληνες είμαστε σήμερα μετανάστες … Ψυχικοί. ‘Εδιωξαν την κανονική ψυχή μας, καταλάβατε; Χρειαζόμαστε περίθαλψη. Και εδώ είναι το δύσκολο … ή και το δίκαιο αν θες. Γιατί αυτού του είδους την γιατρειά μόνο ο ίδιος μπορείς προσφέρεις στον εαυτό σου. Με τα κρατήματά σου. Με τον πολιτισμό σου δηλαδή. Ενώ οι άλλοι που έρχονται απ’ την Ασία, την Αφρική κ.λπ., έρχονται εδώ έχοντας γλυτώσει απ’ του χάρου τα δόντια. Μισο – σκοτωμένοι. Χρειάζονται άμεση βοήθεια που είναι απαραίτητο να την προσφέρουμε.
– «Ο χτύπος της καρδιάς σαν rythm ‘n’ blues εκ γενετής, καλεί τα χαμένα όνειρα ξανά να αναστηθούν..». Πιστεύεις πραγματικά ότι θα μπορούσε να γίνει κάτι τέτοιο … να καταφέρει τελικά να νικήσει ο Άνθρωπος… και να αναστηθούν τα χαμένα όνειρα;
Eγώ έχω zoom-άρει σ’ ένα νέο άνθρωπο, που άφησε πίσω δικούς του, είναι μόνος, κατάμονος;…,ποιός ξέρει. Πάντως είναι αποφασισμένος. Ο δικός μου steppenwolf στο Blues θα τα καταφέρει! Κουβαλάει τον πολιτισμό της φυλής του και αυτό είναι το στήριγμά του. Η φωνή του γερο – βοσκού παππού του βγαίνει από μέσα του και γίνεται κραυγή νίκης στο τέλος απ’ τον ίδιο. Αν το προσέξετε εκεί με τα νταούλια στο τέλος του τραγουδιού, αυτό προσπαθεί να αναπαραστήσει.
– Είσαι πολλά χρόνια στο μουσικό χώρο, αλλά πάντα προτιμούσες να κινείσαι σε μια ανεξάρτητη σκηνή, εκφράζοντας με αμεσότητα τα πιστεύω σου, χωρίς δεσμεύσεις και περιορισμούς. Αυτό σου δημιούργησε προβλήματα στην καλλιτεχνική σου πορεία;
Και ο Σαββόπουλος ή ο Σιδηρόπουλος κι άλλοι, τι νομίζετε ότι έκαναν. Ανεξάρτητο, κατά μία έννοια, τραγούδι.Το νέο κύμα τι ήταν; Αλλά από καλές συγκυρίες, στεγάστηκαν από καλούς ανθρώπους του τραγουδιού τότε.
Σε εμάς, στη γενιά μου δεν συνέβη αυτό, παρά μόνο σε όσους μπήκαν στο στριμωξίδι της ουράς! Γιατί την εποχή που έβγαλα τον “Ξανθομάλλη ήλιο”, η σελίδα του τραγουδιού ήταν εντελώς μουντζουρωμένη! Είχαν αφήσει κάτω – κάτω μια γωνίτσα να χωρέσουν τα υπόλοιπα. ‘Ετσι για άλλοθι. Και εγώ δεν αντέχω τον συνωστισμό. Αν και όλοι θέλουμε ανθρώπους να κάνουν την δουλειά μετά την δημιουργία. Καταλάβατε. Την προώθηση του έργου μας. Αλλά … καλλιτεχνικά πάντως νοιώθω εντάξει. Φανταστείτε δηλαδή ανάμεσα σε 500 κλειστούς φακέλους τραγουδιών να περνάει το τραγούδι σου και να νικάει όλες τις γνωριμίες και τα τσατσιλίκια («Το επόμενο τρένο – Φεστιβάλ Θεσ/νίκης 2005). Και όχι μόνο αυτό. Αλλά να υποχρεώνεις το σύστημα να σε διαφημίζει με το όπλο του την τηλεόραση ένα ολόκληρο καλοκαίρι. Αυτός είναι ο δικός μου τσαμπουκάς!
– Πολλά χρόνια φίλος με τον Νικόλα Άσιμο … Μίλησέ μας για τη σχέση αυτή.
Τον ‘Ασιμο τον ήξερα απ’ τα τραγούδια του. Εκεί είμαι εγώ: Σαββοπουλος, ‘Ασιμος, Κατσιμιχαίοι, Ρασούλης, Σπυρόπουλος Μπάχ … Εντάξει, ρεμπέτικα, μπλουζ ροκ του ’70-’80, Ψαραντώνης. Καλά! Μίκης, Μάνος, Μαρκόπουλος. ‘Αστο δεν τελειώνει…
Με τον ‘Ασιμο λοιπόν, θα παίζαμε σε κάποια συναυλία συμπαράστασης κρατουμένων ή κάτι τέτοιο στα προπύλαια. Πουλικάκος, Σιδηρόπουλος, Ηρακλής και άλλοι. Εγώ με την Νέλλη κιθάρα – βιολί. Μας βγάζουν στην αρχή. Είχα κάτι τραγούδια τότε… Τα παιδιά στην γραμμή, Μαύρες μέρες και τέτοια. Ο ‘Ασιμος που δεν έλεγε καλή κουβέντα για άνθρωπο, με το που κατεβήκαμε με φερμάριζε, ώσπου να διασταυρωθούν τα βλέμματά μας.
Μου κάνει λοιπόν με τον σηκωμένο αντίχειρα, Like ΦΒκικό να πούμε. Βρήκε ο γύφτος την γενιά του και αναγάλλιασε η καρδιά του χαχαχα. Ε… μετά βρεθήκαμε στο υπόγειο μιας κοπέλας και όταν του είπα να έρθει να παίξει στο Μουσικό Καφενείο ήταν ήδη έτοιμος. ‘Εμεινε σπίτι μου. ‘Ενοιωθε πως τον αγαπούσαμε και εγώ και η Νάντα η γυναίκα μου.
‘Εφευγε απ’ την Αρτάκη που μέναμε τότε, έξω σ’ ενα σπίτι στο κάμπο και ερχόταν μέχρι τα Ψαχνά με τα πόδια («Θέλω να τρέξω στις καλαμιές και τα λιβάδια ,να ξαναγίνω καβαλάρης και ξανα έλα να με πάρεις ουρανέ»)… Μετά ψιλοχαθήκαμε, διάβασα κάτι περίεργα στις εφημερίδες… ‘Εφυγε. Κάποιος κόμπος μέσα του δεν μπορούσε να λυθεί.Τον έβγαλε έξω… ήταν θηλιά. Θα μπορούσε να είναι κακιά αρρώστια…Είδατε όμως πως αγάπησαν τα τραγούδια του οι πιτσιρικάδες?
Αν τόξερε ότι θα γινόταν έτσι, αν ήξερε ότι τόσο και τόσοι τον αγαπούσαν, δεν θάφευγε. Ετσι δεν είναι;
– Μένεις μόνιμα στα Ψαχνά στην Εύβοια. Η διαμονή μακριά από την ΑΘήνα (όχι και τόσο βέβαια) τι υπέρ και τι κατά έχει;
Εντάξει, εγώ δεν νομίζω ότι μπορώ να ζήσω μόνιμα στην Αθήνα.Την βλέπω έτσι όπως πας για ψώνια σ’ ένα μεγάλο μαγαζί στις γιορτές, καλή ώρα. ‘Εχεις πολλά πράγματα να δεις, ν’ αγοράσεις και μετά να γυρίσεις στο σπίτι σου.Τι να κάνεις κάθε μέρα σ’ ενα μεγάλο μαγαζί. Εκτός κι αν εμπορεύεσαι. Τότε εντάξει. Εγώ πάντως κάνω άλλη δουλειά.
– Τους τελευταίους μήνες σε ακούμε ως ραδιοφωνικό παραγωγό μέσα από την ΕΡΤ Open. Πώς προέκυψε και πώς νοιώθεις σ’ αυτό τον καινούριο ρόλο;
‘Επαιξα σε συναυλίες συμπαράστασης στην κλειστή, με τον πιο φασιστικό τρόπο, ΕΡΤ. Και μετά βρέθηκα να κάνω εκπομπές στην Ανοιχτή ΕΡΤ, την ERTOPEN που είναι απέναντι χαχαχα. Κοιτάξτε. Η ERTOPEN κράτησε ανοιχτή την ΕΡΤ.
Τώρα θα έπρεπε να είναι μέσα στο κτίριο. Να στεγάζεται στο ραδιομέγαρο. Με δική της συχνότητα, δικό της καπετανάτο. Σαν το τρίτο του Χατζιδάκι με τα δικά της χαρακτηριστικά. Αυτό είναι το κανονικό. ‘Ετσι θα δικαιωνόταν ο αγώνας των εργαζομένων των αλληλέγγυων και αυτών που πήραν την πολιτική ευθύνη… Αλλά, αλλά και τρις αλλά … Μου αρέσει το ραδιόφωνο, έχω ακροατές, μ’ αγαπάνε εκεί οι άνθρωποι, έχω φίλους πλέον και τους αγαπώ και εγώ. Είμαι κομμάτι της ΕΡΤOPEN και του αγώνα της για Δημοκρατία!
– Πώς βλέπεις να διαμορφώνονται σήμερα τα μουσικά πράγματα στην Ελλάδα και ποιος ο ρόλος των μέσων σε όλο αυτό;
Το τραγούδι είναι τροφή. Είμαστε ότι τρώμε. Θα σωθούμε απ’ αυτούς που αγαπούν τους ανθρώπους και τους προσφέρουν το καλύτερο προ’ι’όν τους. Παντού! Και στα μέσα προβολής. Ιδιαιτέρως στα διαδικτυακά, που αποκτούν δύναμη. Και στο ίδιο το τραγούδι φυσικά. Θέλει ξεβόλεμα. Πως το λένε… Θέλει κάποιο ηρωισμό! Ετσι χαλάς και τα σχέδια αυτών που θέλουν να υποδουλώσουν τους ανθρώπους, βάζοντάς τους ως δόλωμα την ευκολία. Στην παραγωγική διαδικασία πάντως, τώρα ειναι πιο εύκολα τα πράγματα. Δουλεύεις και στο σπίτι αρκετά και ανέξοδα.
– Πότε στοχεύεις να κυκλοφορήσει ο δίσκος που ετοιμάζεις;
Μέσα στο χρόνο σίγουρα χαχαχα. Περιμένω να φανερωθούν από μόνα τους κάποια πράγματα. Να ωριμάσουν. Παίρνω φόρα γι’ αυτό το άλμα. Είμαι χαρούμενος απ’ την υποδοχή του κόσμου για το BLUES.
– Μια ευχή σου για το 2016 ….
Εύχομαι να αναστηθούν τα πιο ευγενικά όνειρα! Να νικήσει ο άνθρωπος όχι το σύστημα.
