Πριν λίγο καιρό έφθασε στα χέρια μας μια από τις πιο ενδιαφέρουσες δισκογραφικές δουλειές του τελευταίου χρόνου. Μιλάμε για την «Φυγόκεντρο» του Παύλου Φακατσέλη, μια δουλειά που κινείται στα πλαίσια του ευρύτερου εναλλακτικού groove rock, με έντονη τη διάθεση πειραματισμού. “…Μια δουλειά που δεν συναντά το είδωλο της μπροστά στον καθρέφτη, αλλά στα λιμνάζοντα νερά της ασφάλτου. Εκεί που το ταξίδι αρχίζει, εκεί που φτάνει στο τέλος του. Εκεί που όλα τα ενδεχόμενα είναι ανοιχτά» … όπως αναφέρει ο ίδιος ο δημιουργός.
Το περιεχόμενο των τραγουδιών της δισκογραφικής σου δουλειάς «Φυγόκεντρος», όπως έχεις πει ο ίδιος «έχει την ίδια βάση, την ίδια αφετηρία: την τάση φυγής. Την τάση φυγής από το κέντρο, από το κεντρικό σημείο του καθενός, από το σημείο αφετηρίας του». Ποιο είναι το δικό σου σημείο αφετηρίας από το οποίο θα ήθελες να ξεφύγεις?
Η τάση φυγής από το κεντρικό σημείο του καθενός, από το σημείο αφετηρίας του, είναι το concept πάνω στο οποίο στηρίχθηκε και εξελίχθηκε η δημιουργία των τραγουδιών στη «Φυγόκεντρο». Το πλαίσιο μέσα στο οποίο προσεγγίζω το δικό μου σημείο αφετηρίας είναι το αστικό τοπίο, η πόλη. Διασχίζοντας την πόλη, κατανοώντας τις αντιφάσεις της, μετουσίωσα τις προσωπικές μου αναζητήσεις σε τραγούδια. Οι δικές μου τάσεις φυγής βρίσκονται μέσα σε αυτά τα τραγούδια.
Τα χρυσά χρόνια των δισκογραφικών εταιρειών, οι πόρτες τους άνοιγαν πολύ σπάνια και με μεγάλη δυσκολία για τους νέους καλλιτέχνες. Πιστεύεις ότι σήμερα τους δίνονται περισσότερες ευκαιρίες να παρουσιάσουν τη δουλειά τους, κυρίως μέσω του διαδικτύου ή θεωρείς ότι η ύπαρξη μιας δισκογραφικής «στέγης» είναι πάντα απαραίτητη?
Αυτό που έχει γίνει πιο απλό σήμερα είναι η ευκολία στη μετάδοση της μουσικής, στη μεταβίβασή της από τον καλλιτέχνη στον ακροατή. Οι δισκογραφικές παρακάμφθηκαν, οι καταστάσεις έγιναν πολύ πιο άμεσες, οι επιλογές του ακροατή αλλά και του καλλιτέχνη αυξήθηκαν. Τα συνεχόμενα λουκέτα μεγάλων δισκογραφικών εταιρειών, αποδεικνύουν ότι τελικά η δισκογραφική «στέγη» (μιλώντας πάντα για μεγάλες εταιρείες και όχι για μικρές ανεξάρτητες) ούτε απαραίτητη είναι, ούτε αποτελεί το μόνο «κανάλι» προώθησης μιας δισκογραφικής δουλειάς. Αλλά πέρα από το κομμάτι διάθεσης μιας δουλειάς στο κοινό, υπάρχει και το -άπειρα πιο σημαντικό- κομμάτι της δημιουργίας αυτής της δουλειάς, υπάρχει το κομμάτι της έμπνευσης. Η δυσκολία και η ουσία θα βρίσκονται πάντα – ανεξάρτητα από την εποχή και τις εξελίξεις- σε αυτό το κομμάτι.
Αν κρίνουμε από τη «Φυγόκεντρο», φαίνεται να δίνεις μεγάλη σημασία στον τρόπο παρουσίασης της δουλειάς σου μέσω μιας προσεγμένης συσκευασίας. Πιστεύεις ότι αυτό προκαταβάλλει θετικά τον ακροατή? Θα επεδίωκες κάποια από τις επόμενες δισκογραφικές σου δουλειές να κυκλοφορήσει σε βινύλιο?
Μια προσεγμένη κυκλοφορία προκαταβάλει πάντα θετικά. Ο υποψήφιος ακροατής αποκτά μια θετική εντύπωση για τη δουλειά σου πριν καν την ακούσει. Ειδικά στους απόλυτα ψηφιακούς καιρούς μας μια «αναλογική» παρουσίαση της δουλειάς σου τραβάει το ενδιαφέρον και αποκτά ιδιαίτερο χαρακτήρα. Αυτή η ιδιαιτερότητα αποκτά ακόμα πιο έντονο στίγμα στην περίπτωση του βινυλίου. Η επόμενη δουλειά μου σίγουρα θα κυκλοφορήσει και σε μορφή βινυλίου.
Πιστεύεις ότι υπάρχουν όρια στην απόκτηση αναγνωρισιμότητας? Κι αν ναι, ποια είναι τα δικά σου?
Ναι, για μένα υπάρχουν όρια. Πολλοί ταυτίζουν την προσπάθεια για μουσική έκφραση με διάφορα επίπεδα αναγνωρισιμότητας, έχουν την αντίληψη ότι η ποιότητα της μουσικής έκφρασης ορίζεται σε αναλογία με κάποιο υποτιθέμενο επίπεδο αναγνωρισιμότητας. Βρίσκουν λογική στο απλοικό moto «όσο πιο γνωστός τόσο πιο καλός». Για μένα από τη στιγμή που κυκλοφορείς κάτι και κάνεις συναυλίες, έχεις αυτόματα μια θέση στα μουσικά πράγματα. Υπάρχεις, παράγεις μουσικό έργο. Αν κάνεις αυτό που γουστάρεις, παίζεις τη μουσική σου έτσι όπως θέλεις εσύ και περνάς καλά, έχεις κάνει ένα απο τα σπουδαιότερα βήματα.Τώρα, αν στη θέση της «θέσης», βάλουμε την αναγνωρισιμότητα, την εμπορική επιτυχία, την καλλιτεχνική καταξίωση, τα πράγματα είναι πολύ δύσκολα και αρκετά περίπλοκα. Για μένα το σημαντικότερο από αυτά τα τρία είναι η καλλιτεχνική καταξίωση, ο σεβασμός για το μουσικό σου έργο, η ουσιαστική αποδοχή του. Και η αναγνώριση της πραγματικής μουσικής σου κατάθεσης και όχι της εικόνας σου απαιτεί χρόνια δουλειάς, πείσμα και θυσίες. Τώρα αν τα άλλα δύο ακολουθήσουν, δεν θα πω όχι, δεν θα υποκριθώ ότι δεν με απασχολούν. Αλλά σίγουρα δεν έρχονται πρώτα.
Έχεις σπουδάσει Κοινωνιολογία στο Πάντειο Πανεπιστήμιο, αλλά τελικά σε κέρδισε η μουσική. Πώς ξεκίνησε αυτή η περιπέτεια?
Ναι, έχω σπουδάσει κοινωνιολογία αλλά δεν ασχολήθηκα ποτέ επαγγελματικά με αυτό. Με τη μουσική άρχισα να ασχολούμαι από τα 12-13 αποκτώντας την πρώτη μου κιθάρα. Σιγά-σιγά άρχισα να γράφω δικά μου στιχάκια τα οποία τα έντυνα «άτσαλα» μουσικά. Με τον καιρό η ενασχόληση με δικό μου υλικό έγινε πιο έντονη και πιο συχνή. Από την αρχή με γοήτευσε το «πακέτο» του τραγουδοποιού. Μουσική, στίχοι, ερμηνεία, εκτέλεση. Ένοιωθα οτι η έκφραση μέσα από αυτό το τετράπτυχο θα παρουσιάζονταν στην πραγματική της διάσταση, χωρίς όρια, χωρίς να «χάνει» από πουθενά. Οι τέσσερις αυτές πτυχές θα αλληλοσυμπληρώνονταν, κάτι που θα βοηθούσε να μεταδώσω καλύτερα και πληρέστερα τη μουσική μου πρόταση.
Αν σου δινόταν η ευκαιρία να συνεργαστείς επί σκηνής με κάποιο καλλιτέχνη Έλληνα ή ξένο, ποιος θα ήθελες να είναι αυτός?
Εκτιμώ αρκετούς καλλιτέχνες , Έλληνες και ξένους. Τώρα, αν πρέπει να αναφέρω οπωσδήποτε ένα όνομα, θα έλεγα τον Γιάννη Αγγελάκα. Είναι ένας από αυτούς που χάραξαν το δικό τους δρόμο στην ελληνική μουσική σκηνή, χωρίς συμβιβασμούς και διαφόρων ειδών «κολοτούμπες». Μουσικά προχωράει , πειραματίζεται, προσπαθεί να φτιάξει κάτι καινούργιο και ενδιαφέρον. Είναι ένας από αυτούς που θα ήθελα να συνεργαστώ, θα ήθελα να ανταλλάξουμε μουσικές προτάσεις.
Ετοιμάζεις κάποια live με την μπάντα σου, τους «RUIDO MINIMO PROJECT»?
Ναι, ετοιμάζουμε κάποιες εμφανίσεις χωρίς όμως ακόμα να έχουμε στάνταρ ημερομηνίες. Σύντομα θα υπάρχουν νέα, όποιος ενδιαφέρεται για ενημέρωση μπορεί να επισκέπτεται τη σελίδα μας στο facebook… https://www.facebook.com/pablo.pablito1
