«Δε μου αρέσει καθόλου η τάση των διασκευών, αλλά θα έκανα ευχαρίστως διασκευές «με νόημα», δηλώνει ο νέος συνθέτης της jazz Σταύρος Δαμιανίδης, ο οποίος μας παρουσίασε μέσα στο καλοκαίρι μια εξαιρετικά ενδιαφέρουσα δισκογραφική δουλειά, με τον τίτλο «Angler’s Delight”, στην οποία – καθόλου τυχαία – παρευλάνει η “dream team” της ελληνικής jazz σκηνής. Αξίζει να τον γνωρίσουμε καλύτερα …
Σταύρο, έχεις σπουδάσει οικονομικά, δουλεύεις ως στέλεχος σε εταιρία, γράφεις ποίηση, συνθέτεις μουσική. Πώς συνδυάζονται όλα αυτά μέσα σου? Ένας ρομαντικός τεχνοκράτης να υποθέσω?
Συνδυάζονται σε ένα όμορφο αλαλούμ… έτσι γίνεται η ζωή πιο όμορφη και δημιουργική, αλλά φορές – φορές είναι πολύ δύσκολο να τα συνδυάσεις όλα και δυστυχώς αυτές τις φορές νικάει η εταιρία και η βιοπάλη. Τεχνοκράτης πάντως σίγουρα δεν είμαι και δε ξέρω και αν θα ήθελα να είμαι. Θα προτιμούσα να είμαι ένας φτασμένος συνθέτης jazz για μεγάλες και μικρές μπάντες.
Το «Angler’s Delight” στηρίζεται σε ένα ενιαίο θέμα, που δεν είναι άλλο από τη θάλασσα και το ψάρεμα. Γιατί επέλεξες αυτό το δρόμο?
Η θάλασσα και το ψάρεμα μπήκαν στη ζωή μου από πολύ νωρίς. Είχα δύο κολλητούς φίλους (και ακόμα τους έχω) με τους οποίους πηγαίναμε για ψάρεμα από 5 ετών ως 20. Μέσα σε αυτά τα χρόνια πέρασα από τη βλακεία στην ωριμότητα και από τα στρατιωτάκια στους μεγάλους έρωτες και όλα πέρασαν μέσα από τη θάλασσα και το ψάρεμα…Επίσης η θάλασσα και το ψάρεμα αποτελεί ένα συμβολισμό που γίνεται σαφής αν κάποιος ακούσει το CD.
Τα τελευταία χρόνια είναι πολύ συνηθισμένες οι διασκευές και τα re-mix παλιότερων τραγουδιών, που αποτέλεσαν μεγάλες επιτυχίες τα χρόνια που κυκλοφόρησαν. Εσένα, όπως έχεις δηλώσει, το κομμάτι που σε επηρρέασε ήταν το «Who can it be now” των «Men at Work”. Θα σ’ ενδιέφερε να το διασκευάσεις? Γενικά ποια είναι η γνώμη σου για την τάση αυτή?
Γενικά ποια είναι η γνώμη σου για την τάση αυτή?
Δεν το έχω σκεφτεί ποτέ, γιατί πιστεύω ότι είναι τόσο άρτιο που οποιαδήποτε διασκευή σε αυτό το pop κομμάτι δε θα έχει αξία. Δε μου αρέσει καθόλου η τάση των διασκευών, αλλά θα έκανα ευχαρίστως διασκευές «με νόημα». Π.χ. έχω σκεφτεί να ενώσω σε ένα κομμάτι το Suspicious Minds του Elvis Presley με το Healer των John Lee Hooker και Santana. Ποιος άλλος θα σκεφτόταν να κάνει μια τέτοια περίεργη και διεστραμμένη διασκευή;
Εκτός από την jazz, που προφανώς είναι η αγαπημένη σου μουσική, ποια άλλα είδη σου αρέσουν? Και σε ρωτώ γιατί στο cd σου «Angler’s Delight” βρίσκουμε κομμάτι που έχεις παντρέψει με μοναδικό τρόπο την Ανατολή με τη Δύση, με τον ιδιαίτερο τίτλο «Pastourma jazz”.
Παθαίνω σύγκρυο όταν ακούω ωραίες ρεμπετιές, κέλτικη μουσική αλλά και μουσική δωματίου. Επίσης αρχίζει να κουνιέται το σώμα μου από μόνο του όταν ακούω καλή hip hop. Δεν αποκλείω κανένα είδος εκτός από τη μουσική χωρίς νόημα (τώρα μην με ρωτήσετε τι σημαίνει μουσική με νόημα).
Αν υποθέσουμε ότι η ενασχόλησή σου με τη μουσική σου σε κάλυπτε οικονομικά … θα μπορούσες ποτέ να παρατήσεις όλα τα άλλα και να τη δεις σαν το βασικό σου επάγγελμα?
Θεωρητικά μιλώντας θα τα παρατούσα αύριο. Πρακτικά έχω μια οικογενειακή επιχείρηση και μια υποχρέωση προς την οικογένεια να επεκτείνω την επιχείρηση και να την φροντίζω ώστε να είναι λειτουργική και αποδοτική. Ποτέ όμως δε ξέρεις πώς τα φέρνει η ζωή.
Ποιο καλλιτέχνης, Έλληνας ή ξένος, σε εκφράζει περισσότερο?
Από πού να ξεκινήσεις…. Οι Simple Minds, Ο Johannes Brahms, ο Μάρκος Βαμβακάρης, ο John Coltrane, ο Thelonious Monk, o Γιώργος Ψυχογιός και ο Γιάννης Αγγελάκας και ο Tony Bennett και οι Radiohead, οι Deus (Βέλγικη μπάντα που θα μπορούσε να κατακτήσει τον πλανήτη) και οπωσδήποτε (δε ζω χωρίς αυτούς) οι Beastie Boys. Όλοι κορυφαίοι και όλοι διαφορετικοί.
Ποιο είναι το όνειρό σου σε σχέση με τη μουσική?
Το μεγάλο μου όνειρο είναι να μάθω πολύ καλό πιάνο και drums, να προχωρήσω πολύ στη σύνθεση και να συμπράξω με μεγάλους jazz μουσικούς αλλά και να προωθήσω μεγάλους έλληνες μουσικούς στο εξωτερικό.
ΣΤΑΥΡΟΣ ΔΑΜΙΑΝΙΔΗΣ – Angler’s Delight
