«Η οποιαδήποτε ανάμιξη με τη μουσική, σε οδηγεί σύμφωνα με το τι προστάζει η καρδιά και όσο κι αν το μυαλό προσπαθεί να αναμειχθεί, να ορίσει και να προγραμματίσει, στο τέλος αποδυναμώνεται από την άσκοπη προσπάθεια και αποχωρεί». Βαθιά συναισθηματική, «ερωτευμένη» με το πάθος του αργεντίνικουtango, με πολιτικήθέση και άποψη,η Εύα Λουκάτου μας μιλάει για τον καινούριο της δίσκο «Όνειρα σφραγίζω» και για την ξεχωριστή παράστασή της στο «Χυτήριο», την Παρασκευή 14 Ιουνίου.
Τέσσερα χρόνια μετά την κυκλοφορία του πρώτου σου δίσκου, μας παρουσιάζεις την καινούρια σου δισκογραφική δουλειά, με τον …ιδιαίτερο τίτλο «Όνειρα σφραγίζω». Μίλησε μας λίγο για αυτή τη δουλειά. Ποιο είναι το στίγμα της ….
Είναι ουσιαστικά η πρώτη μου ολοκληρωμένη δισκογραφική δουλειά, γιατί τώρα συμμετέχω και ερμηνευτικά. Στην πλειοψηφία της, τα τραγούδια που έχω γράψει έχουν το ρυθμό του tango, κάτι που με χαρακτηρίζει γενικότερα στη μουσική μου. Το μήνυμα στους στίχους είναι αισιόδοξο και ειδικά στο ομότιτλο τραγούδι «Όνειρα σφραγίζω», που προτρέπει στην εστίαση στο παρόν. Είναι μια δουλειά που ετοιμαζόταν για πολύ καιρό και ο λόγος είναι πως ήθελα – όπως και σε κάθε μου δουλειά – να είμαι σίγουρη πως το τελικό αποτέλεσμα δεν παρεκλίνει από την αρχική σύλληψη. Μ’ αυτή τη δουλειά πιστεύω, πως δηλώνω πιο άμεσα το ποια είμαι και το τι μπορώ να προσφέρω σ’ αυτό το χώρο. Φυσικά, η δημιουργία της μουσικής είναι πάντα μια εκπληκτική πρόκληση και όσον αφορά τα τραγούδια που γράφω για τη δική μου φωνή θα περπατούν σ’ αυτό το μουσικό ύφος. Αυτό δεν είναι δεσμευτικό όμως, για όταν γράφω για άλλες φωνές, αφού κάθε φωνή με οδηγεί σε διαφορετικούς δρόμους.
Το να ερμηνεύσεις η ίδια τα τραγούδια σου ήταν μια εσωτερική σου ανάγκη για να έρθεις πιο κοντά και να επικοινωνήσεις με τον κόσμο ή «υποχρεώθηκες» για να μπορέσεις να τα υποστηρίξεις καλύτερα?
Στην αρχή ίσχυσε η δεύτερη εκδοχή. Ξεκίνησα τις ζωντανές εμφανίσεις με αρχικό σκοπό να δω τί ανταπόκριση υπάρχει απ’ τον κόσμο. Δεν άργησε όμως αυτό να αλλάξει εντελώς. Με μάγεψε αυτή η επαφή! Από την προετοιμασία στις πρόβες, το δημιουργικό άγχος πριν ανέβω στη σκηνή, οι στιγμές που γεννιούνται κατά τη διάρκεια και το αίσθημα μιας γλυκειάς ικανοποίησης και πληρότητας στο τέλος, είναι συναισθήματα που ανταγωνίζονται σε ένταση τις στιγμές σύλληψης ενός τραγουδιού. Γενικότερα όμως πιστεύω πως η οποιαδήποτε ανάμιξη με τη μουσική, σε οδηγεί σύμφωνα με το τι προστάζει η καρδιά και όσο κι αν το μυαλό προσπαθεί να αναμειχθεί, να ορίσει και να προγραμματίσει, στο τέλος αποδυναμώνεται από την άσκοπη προσπάθεια και αποχωρεί.
Στο δίσκο αυτό υπάρχει κι ένα bonus track με τον τίτλο «Ποιος θα με ρωτήσει». Ένα κομμάτι με αντιρατσιστικό περιεχόμενο και αρκετά διαφορετικό ύφος από τα υπόλοιπα. Πώς έγραψες αυτό το κομμάτι και πώς αποφάσισες να το ενσωματώσεις στη συγκεκριμένη δουλειά?
Ήταν μια ανάγκη που μου δημιουργήθηκε έντονα μέσα μου, παρακολουθώντας τον τρόπο που αποφάσισαν κάποιοι έλληνες να διαχειριστούν το θέμα των μεταναστών στην Ελλάδα, χωρίς να κάνουν διακρίσεις και με έναν υποκινούμενο φανατισμό που θυμίζει άλλα καθεστώτα και άλλες ιδεολογίες τόσο διαφορετικές από τη δική μας, υποτιθέμενη, κουλτούρα. Ήταν ο τρόπος να δηλώσω και τη δική μου άποψη γι’ αυτό το θέμα, ούσα ελληνίδα και περήφανη για τον τόπο που επιλέχθηκα να ζω. Δεν ήθελα όμως μέσα απ’ αυτό το τραγούδι να βγει καμμία μορφή βίας και γι’ αυτό έβαλα παιδάκια να τραγουδούν και να απορούν «…γιατί μου δείχνεις μόνο να μισώ;» Είναι ένα τραγούδι που θεματολογικά, ενορχηστρωτικά και συνθετικά διαφέρει από τα υπόλοιπα του δίσκου, γι’ αυτό το λόγο προστέθηκε σαν bonus track. Δε θα μπορούσα όμως να το παραλείψω και να μείνω αμέτοχη ως καλλιτέχνης στην κατάσταση που επικρατεί στη χώρα μου αυτή τη δύσκολη εποχή!
Τι είναι αυτό που σε κάνει να επαναστατείς?
Η αδικία. Σε όλες της τις εκδοχές. Και κυρίως όταν προκαλεί συναισθηματική βία. Εξοργίζομαι με κάτι τύπους που για να καλύψουν – ευγενικά θα το πω – τις όποιες αδυναμίες τους, επεμβαίνουν και καταπατούντα δικαιώματα ανθρώπων και ζώων. Η αδικία και ξαναλέω, σε όλες της τις εκδοχές, μου δημιουργεί ένα συναίσθημα αποστροφής, θλίψης και απόγνωσης και αδυνατώ να νιώσω καλύτερα σκεπτόμενη πόσο «μικροί» είναι οι άδικοι και πόσο «μεγάλοι» οι αδικημένοι.
Πες μας 5 πράγματα που θα μπορούσαν να σ’ εμπνεύσουν περισσότερο…
Με σειρά προτεραιότητας: Η βροχή, η θάλασσα, τα χελιδόνια, ο έρωτας, η λύπη.
Μας υπόσχεσαι … εκπλήξεις στην επόμενη εμφάνισή σου στο «Χυτήριο» την Παρασκευή 14 Ιουνίου! Τι μας έχεις ετοιμάσει λοιπόν?
Είναι μια καλοκαιρινή συναυλία που όντως θα έχει πολλά διαφορετικά στοιχεία από τις προηγούμενες. Κατ’ αρχήν έχει προστεθεί πολύ μεράκι, έμπνευση και αγάπη – όπως πάντα άλλωστε. Μαζί με την Άννα Λάκη, τον Roman Gomez, τονYoel Soto και τον Βαγγέλη Μπαλιούση, έχουμε χαρεί τόσο πολύ για το αποτέλεσμα που βγάλαμε στις πρόβες, που ανυπομονούμε να το παρουσιάσουμε. Καινούργια τραγούδια, διασκευές και κάποια ακόμα που δε θα αποκαλύψω. Σας περιμένουμε λοιπόν την Παρασκευή 14 Ιουνίου στο Χυτήριο.
